ผจญภัยแหล่งท่องเที่ยวที่ถนนข้าวสาร

ผจญภัยแหล่งท่องเที่ยวที่ถนนข้าวสาร
โดย ดร. วิวัฒน์ เศรษฐช่วย

เหล่าบรรดาแมลงหน้าตาแปลกประหลาดในถาดที่แม่ค้าทอดใส่รถเข็นออกมาขาย ได้รับความสนใจจากชาวต่างชาติอย่างเนืองแน่น

ขณะที่การเมืองไทยยังไม่นิ่งมีสัญญาณที่ไม่เป็นปกติทุกๆวัน และเมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ทำให้คนไทยส่วนใหญ่ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นต่างคนต่างทำได้แค่เพียง ปิดหู ปิดตา ปิดปาก ระมัดระวังตัวเองในแทบทุกย่างก้าว

สัปดาห์ที่ผ่านมานี้ผมมีโอกาสได้เดินทางไปทำธุระเป็นบ้านนอกเข้ากรุงนานถึงสี่วันเต็มๆ ซึ่งได้พบเห็นสิ่งใหม่ๆแปลกหูแปลกตาไม่เหมือนสมัยหนุ่มๆ ตอนที่ผมคุ้นเคยกับบรรยากาศในกรุงเทพฯอย่างสิ้นเชิง

วันแรกที่มาถึงกรุงเทพฯหลังจากที่ได้เข้าพักวางกระเป๋าเดินทางเสร็จสรรพ ผมก็จรลีออกไปเยือนหอสมุดจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเพื่อต้องการเช็คหนังสือที่อยากได้ แต่ไม่มีขายในท้องตลาด ทันทีที่ผมก้าวขาเดินเข้าไปในห้องสมุดปรากฏว่าเนืองแน่นเต็มไปด้วยนักศึกษาที่นั่งอยู่แทบทุกโต๊ะแน่นขนัดไปหมด ไม่ว่าจะเดินไปชั้นไหนก็ตามมีแต่นักศึกษาเต็มทุกโต๊ะ เห็นแล้วก็ดีใจแปลว่านักศึกษาไทยขยันขันแข็งกว่านักศึกษาในอเมริกา

เนื่องจากผมตัดสินใจหาประสบการณ์แปลกๆใหม่ฟๆอยากลองพักที่บางลำพูแถวๆถนนข้าวสาร ที่มีชื่อเสียงเป็นที่โด่งดังเป็นที่รู้จักของคนแทบทุกมุมโลก

ซึ่งผมได้ทราบมาว่าเมื่อก่อนนี้ถนนข้าวสาร ที่มีที่ตั้งอยู่แถวโรงพักชนะสงครามเคยเป็นสถานที่ๆเงียบสงบมากในตอนเย็น แทบจะไม่ค่อยมีผู้คนเดินเหิน ผิดจากขณะนี้ที่มีนักท่องเที่ยวพลุกพล่านมาก ขณะที่ผมเดินบนถนนข้าวสารในตอนเย็นปรากฏว่ามีนักท่องเที่ยวที่เป็นทั้งฝรั่งนานาชาติหัวเหลืองหัวดำเดินเบียดเสียดไหล่ชนไหล่กันเต็มไปหมด

ผมนั่งสังเกตและลองวิเคราะห์ดูว่านักท่องเที่ยวเหล่านี้ พอจะแบ่งออกเป็นหลายประเภทพอสังเขปดังนี้

ประเภทแรกเป็นนักท่องเที่ยวที่มีเงินมีทองอู๋จี๊ พร้อมที่จะควักกระเป๋าจับจ่ายได้อย่างเต็มที่ โดยไม่สนเรื่องราคาค่างวดแต่อย่างใด นักท่องเที่ยวประเภทนี้เรียกว่า นักท่องเที่ยวทั่วไป

นักท่องเที่ยวประเภทที่สองเป็นนักท่องเที่ยวสะพายเป้ (Backpackers) และแถวย่านถนนข้าวสารที่แบ่งเขต พื้นที่ตรงข้ามแถบแถววัดชนะสงครามมีอยู่จำนวนมาก และนักท่องเที่ยวประเภทนี้ไม่ค่อยคำนึงถึงเรื่องความสะดวกสบาย ต้องการเพียงแต่จะหาสถานที่ผจญภัย

ผมสังเกตเห็นว่านักท่องเที่ยวสะพายเป้พวกนี้เป็นนักวางแผน มีการศึกษาข้อมูลมาแล้วอย่างดี รู้ว่าที่พักที่ไหนราคาย่อมเยา อาหารที่ไหนอร่อยถูกทั้งปากและมีราคาสบายกระเป๋า ที่ผมได้พบเห็นนักท่องเที่ยวประเภทนี้มาอยู่ที่ท่าแพเมืองเชียงใหม่นานเป็นแรมเดือนและมีบางคนอยู่เป็นแรมปี

อย่างไรก็ตามถนนข้าวสารแถวๆบางลำพูนั้น ในยามพลบค่ำจะเห็นนักท่องเที่ยวประเภทต่างๆเหล่านี้ออกมาเดินพลุกพล่านเต็มถนนเต็มไปหมด ประหนึ่งว่าเป็นเมืองฝรั่งทีเดียว

อาหารที่ฝรั่งแถบนั้นชื่นชอบมากที่สุดก็คือ “ผัดไทย” ผมได้เห็นพวกฝรั่งยืนเข้าคิวเรียงแถวกันยาวเหยียดเลยทีเดียวและผมก็เป็นหนึ่งในลูกค้าที่ยืนเข้าแถวกับเขาด้วย และนอกจากนั้นฝรั่งก็ยังนิยมรับประทานอาหารข้าวแกงที่ตั้งวางขายเรียงรายอยู่ข้างถนน

ผมเห็นข้าวแกงร้านหนึ่งมีฝรั่งนิยมซื้อกันมากเป็นพิเศษ และเด็กสาวเจ้าของร้านข้าวแกงแห่งนี้พูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วมากทีเดียว ผมถามเธอไปว่า “คุณเรียนที่ไหนและมีเคล็ดลับอะไรที่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้เก่งมากทีเดียว” เธอบอกว่าเรียนจากข้างถนนที่ร้านข้าวแกงนี้แหละค่ะ มิเคยได้มีโอกาสเรียนหนังสือมากมายอะไรนัก และหากไม่ทราบคำศัพท์ตัวใดก็หาเปิดอ่านดูในดิกชั่นนารี และต้องไม่อายว่าจะพูดผิดหรือถูก แค่สื่อสารให้ฝรั่งเข้าใจก็เพียงพอแล้ว และเธอได้บอกอีกว่าต้องฝึกพูดบ่อยๆ

อนึ่งมีรายการอาหารประเภทหนึ่งที่ผมเห็นว่าแปลกมากนั่นก็คือ ร้านขายแมลงนานาชนิด ที่ตั้งเรียงรายจัดวางไว้บนแผงตามรถเข็น มีทั้งแมงป่องตัวเล็กตัวใหญ่ และต้องตกใจกับราคาสำหรับแมงป่องตัวขนาดใหญ่หน่อยมีราคาขายสูงถึงหกร้อยบาท และหากเป็นตัวเล็กๆราคาตกตัวละหนึ่งร้อยบาท!!!

ผมได้เห็นลูกค้าฝรั่งแย่งกันซื้อแมลงต่างๆเอามากินเป็นว่าเล่น โดยใช้ไม้เสียบถือเดินกัดกินกันไปตามท้องถนน และเนื่องจากผมใจยังไม่กล้าพอที่จะหยิบแมลงแปลกๆนี้เข้าปาก ผมเลยจำต้องจ่ายเงินสิบบาทเพื่อขอแม่ค้าถ่ายภาพเอามาฝากให้แฟนคลับได้เห็นดังภาพที่ปรากฏอยู่ข้างบน

ทั้งนี้การเดินทางของผมแบบบ้านนอกเข้ากรุงนั้น ผมต้องอาศัยนั่งรถแท็กซี่ตลอดรายการสำหรับการเดินทางไปไหนมาไหน และด้วยการโดยสารรถแท็กซี่ก็นับว่าเป็นประสบการณ์แปลกๆเช่นกัน ซึ่งปรากฏว่าคนขับรถแท็กซี่แถวถนนข้าวสารมีอยู่สองประเภท โดยประเภทหนึ่งเป็นพวกที่จ้องหากินกับลูกค้าฝรั่ง

คนขับรถแท็กซี่ที่จ้องหากินกับฝรั่งจะไม่รับผู้โดยสารที่เป็นคนไทยเลย ซึ่งผมคิดว่าการที่เขาจ้องหากินกับลูกค้าชาวต่างชาตินั้น เขาอาจจะคิดว่าได้เงินง่ายกว่า เพราะส่วนใหญ่ฝรั่งจะเหมาจ่าย และรถแท๊กซี่เหล่านี้ก็มักจะโก่งราคาเรียกเก็บค่าโดยสารราคาแพงๆ

ผมยังทราบมาอีกว่าพวกฝรั่งนักท่องเที่ยวได้สอนกันต่อๆมาว่า หากนั่งรถแท๊กซี่จะต้องกำชับคนขับแท๊กซี่ว่าให้ใช้มิเตอร์กดราคาค่าโดยสารเพราะเกรงว่าคนขับแท็กซี่จะเอารัดเอาเปรียบแต่บางครั้งหากคนขับรถแท๊กซี่ไม่ซื่อก็ซิกแซกด้วยการขับรถอ้อมบ้างหรือไม่ก็ใช้เทคนิคกลโกงต่างๆนานา ซึ่งได้เกิดขึ้นกับผมเหมือนกันในการเดินทางตอนขากลับเพื่อจะไปสนามบินดอนเมือง โดยคนขับแท็กซี่ได้วิ่งขึ้นทางด่วนแล้ววิ่งวกไปวนมาทำให้ผมทราบภายหลังว่าความไม่ซื่อสัตย์ของคนขับแท็กซี่มีอยู่จริง ฉะนั้นหากท่านใดไปเมืองไทยก็จำเป็นต้องระมัดระวังเรื่องนี้เป็นพิเศษ แต่ทั้งนี้แท๊กซี่ที่ดีๆมีน้ำใจคอยให้ความช่วยเหลือผู้โดยสารก็มีอยู่มากเหมือนกัน

สรุปว่าการเดินทางผจญภัยเข้าเมืองกรุงของผมคนบ้านนอกในครั้งนี้ พบเจอทั้งความสนุกและพบเจอกับเรื่องแปลกๆใหม่ๆที่เห็นแล้วพบว่าเมืองไทยยังมีสถานที่ๆต้องห้าม แต่ทั้งนี้หมายถึงห้ามพลาดที่จะไปเที่ยวละครับ.